تحلیل و نقد عملکرد سرمربی پادیاب خلخال در جام حذفی فوتبال ایران
آقای مجید باقرینیا، پادیاب به شما باخت!
به گزارش پایگاه خبری ذرهبین ورزش، مسابقات جام حذفی فوتبال ایران همواره بستری برای خلق شگفتیها و نمایشهای فراموشنشدنی بوده است. رویارویی تیمهای کوچکتر با غولهای فوتبال ایران، فارغ از نتیجه، فرصتی برای دیده شدن و تجربه اندوزی فراهم میآورد. این مسابقات، ویترین استعدادهای جوان و فرصتی برای تیمهای سطح پایینتر برای اثبات تواناییهای خود در برابر رقبای بزرگتر است. در این میان، نحوه مواجهه تیمهای کوچکتر با فشار تیمهای لیگ برتری یا لیگ یکی، محک مهمی برای کادرفنی و بازیکنان محسوب میشود. اما گاهی اوقات، این رویاروییها به جای ارائه یک بازی جذاب و رقابتی، تحتالشعاع تاکتیکهایی قرار میگیرد که نه تنها به کیفیت فوتبال لطمه میزند، بلکه روح جوانمردی ورزشی را نیز زیر سوال میبرد. یکی از این موارد، دیدار تیم پادیاب خلخال به سرمربیگری مجید باقرینیا در مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی مقابل استقلال تهران بود؛ دیداری که بیش از آنکه به دلیل جذابیتهای فوتبالی به یاد آورده شود، به دلیل سبک بازی اتخاذ شده توسط سرمربی خلخالی مورد انتقاد قرار گرفت.
جام حذفی، به دلیل ماهیت حذفی خود، تیمی که از لیگهای پایینتر به مراحل بالاتری صعود میکند را در موقعیتی منحصر به فرد قرار میدهد. تیمهای صعود کننده معمولاً با انگیزه مضاعف وارد میدان میشوند؛ انگیزه برای کسب تجربه، کسب درآمد بیشتر از طریق موفقیت در جام، و مهمتر از همه، نمایش استعدادهایشان در برابر دیدگان عمومی و رسانهها. در مورد پادیاب خلخال، صعود تا مرحله یک شانزدهم نهایی خود دستاورد بزرگی محسوب میشد. در چنین شرایطی، انتظارات هواداران و کارشناسان معمولاً بر این محور میچرخد که تیم با تمام قوا و با روحیهای جنگنده، برای دقایقی مشخص، تیم بزرگتر را به چالش بکشد و تصویری شایسته از فوتبال منطقه خود ارائه دهد.
با این حال، استراتژی اعلام شده و اجرا شده توسط مجید باقرینیا در این دیدار، به جای تمرکز بر نقاط قوت احتمالی تیم خود و تلاش برای غافلگیر کردن حریف، به طور کامل معطوف به مهار و به تعویق انداختن جریان بازی شد. این رویکرد، حتی اگر با هدف دفاع منطقی آغاز شده باشد، به سرعت مرزهای فوتبال مبتنی بر تاکتیک را رد کرد و وارد قلمرو تاکتیکهای غیرورزشی شد.
آنچه از همان دقایق ابتدایی این دیدار به چشم میخورد، اتخاذ تاکتیک “اتلاف وقت” و خطاهای شدید از سوی بازیکنان پادیاب خلخال بود. در حالیکه انتظار میرفت یک تیم تازهوارد به این مرحله از جام حذفی، با انگیزه بالا و ارائه یک فوتبال جنگنده، خود را به اثبات برساند، شاهد صحنههایی بودیم که بیشتر به قصد کُشتن زمان و جلوگیری از به جریان افتادن بازی طراحی شده بودند.
نمونههای این تاکتیک در طول 85 دقیقه (زمانیکه تیم فوتبال استقلال تهران یک بر صفر عقب بود)؛ به شکلی سازمانیافته و مکرر به کار گرفته شد.
بازیکنان و گلر نماینده خلخال در دفعات متعدد، در برخوردهای بسیار جزئی یا حتی بدون برخورد واضح، به زمین میافتادند و درخواست کمکهای پزشکی میکردند. این تاکتیک به ویژه زمانیکه تیم استقلال در آستانه سازماندهی یک حمله جدی قرار داشت، فعال میشد.
چه در ضربات دروازه، چه در ضربات ایستگاهی و چه در پرتابهای اوت، بازیکنان پادیاب با در دست گرفتن توپ و قدم زدنهای طولانی، یا تعلل عمدی در قرار دادن توپ در محل مورد نظر، زمان زیادی را هدر میدادند. به طور میانگین، زمان تلف شده برای هر ضربه دروازه یا ضربه ایستگاهی، به طور محسوسی طولانیتر از حد استاندارد بود.
هرگاه سرمربی یا نیمکت نیاز به برقراری ارتباط با بازیکنان یا تنظیم مجدد آرایش داشت، مصدومیت نمایشی بازیکنان پادیاب را شاهد بودیم تا جریان بازی کاملاً متوقف گردد.
این اقدامات سازمانیافته، به وضوح نشاندهنده دستورالعملهای مشخصی بود که از سوی کادر فنی، به رهبری مجید باقرینیا، به تیم منتقل شده بود و این تفکرات باعث شد که نماینده خلخال 10 نفره شود، پنالتی دهد و بازی برده را واگذار نماید!
تحلیل: پژمان سلطانی
جام حذفی، به دلیل ماهیت حذفی خود، تیمی که از لیگهای پایینتر به مراحل بالاتری صعود میکند را در موقعیتی منحصر به فرد قرار میدهد. تیمهای صعود کننده معمولاً با انگیزه مضاعف وارد میدان میشوند؛ انگیزه برای کسب تجربه، کسب درآمد بیشتر از طریق موفقیت در جام، و مهمتر از همه، نمایش استعدادهایشان در برابر دیدگان عمومی و رسانهها. در مورد پادیاب خلخال، صعود تا مرحله یک شانزدهم نهایی خود دستاورد بزرگی محسوب میشد. در چنین شرایطی، انتظارات هواداران و کارشناسان معمولاً بر این محور میچرخد که تیم با تمام قوا و با روحیهای جنگنده، برای دقایقی مشخص، تیم بزرگتر را به چالش بکشد و تصویری شایسته از فوتبال منطقه خود ارائه دهد.
با این حال، استراتژی اعلام شده و اجرا شده توسط مجید باقرینیا در این دیدار، به جای تمرکز بر نقاط قوت احتمالی تیم خود و تلاش برای غافلگیر کردن حریف، به طور کامل معطوف به مهار و به تعویق انداختن جریان بازی شد. این رویکرد، حتی اگر با هدف دفاع منطقی آغاز شده باشد، به سرعت مرزهای فوتبال مبتنی بر تاکتیک را رد کرد و وارد قلمرو تاکتیکهای غیرورزشی شد.
آنچه از همان دقایق ابتدایی این دیدار به چشم میخورد، اتخاذ تاکتیک “اتلاف وقت” و خطاهای شدید از سوی بازیکنان پادیاب خلخال بود. در حالیکه انتظار میرفت یک تیم تازهوارد به این مرحله از جام حذفی، با انگیزه بالا و ارائه یک فوتبال جنگنده، خود را به اثبات برساند، شاهد صحنههایی بودیم که بیشتر به قصد کُشتن زمان و جلوگیری از به جریان افتادن بازی طراحی شده بودند.
نمونههای این تاکتیک در طول 85 دقیقه (زمانیکه تیم فوتبال استقلال تهران یک بر صفر عقب بود)؛ به شکلی سازمانیافته و مکرر به کار گرفته شد.
بازیکنان و گلر نماینده خلخال در دفعات متعدد، در برخوردهای بسیار جزئی یا حتی بدون برخورد واضح، به زمین میافتادند و درخواست کمکهای پزشکی میکردند. این تاکتیک به ویژه زمانیکه تیم استقلال در آستانه سازماندهی یک حمله جدی قرار داشت، فعال میشد.
چه در ضربات دروازه، چه در ضربات ایستگاهی و چه در پرتابهای اوت، بازیکنان پادیاب با در دست گرفتن توپ و قدم زدنهای طولانی، یا تعلل عمدی در قرار دادن توپ در محل مورد نظر، زمان زیادی را هدر میدادند. به طور میانگین، زمان تلف شده برای هر ضربه دروازه یا ضربه ایستگاهی، به طور محسوسی طولانیتر از حد استاندارد بود.
هرگاه سرمربی یا نیمکت نیاز به برقراری ارتباط با بازیکنان یا تنظیم مجدد آرایش داشت، مصدومیت نمایشی بازیکنان پادیاب را شاهد بودیم تا جریان بازی کاملاً متوقف گردد.
این اقدامات سازمانیافته، به وضوح نشاندهنده دستورالعملهای مشخصی بود که از سوی کادر فنی، به رهبری مجید باقرینیا، به تیم منتقل شده بود و این تفکرات باعث شد که نماینده خلخال 10 نفره شود، پنالتی دهد و بازی برده را واگذار نماید!
تحلیل: پژمان سلطانی
آدرس کوتاه خبر: